Het moet al zijn opgevallen dat er in N9 soms artiesten optreden waar een hoekje af is. In het geval van de lichtelijk fantastische Christopher William Stoneking mogen we gerust spreken van een hoek. Deze Australiër bracht ondertussen twee met prijzen overladen cd's uit, King Hokum ('06) (*) en Jungle Blues ('08), waarop hij zich laat kennen als een eerste klas vertolker van vooroorlogse jazz, (southern gothic voodoo jungle) blues, hillbilly en calypso. Okee, denkt u, dat kennen we ondertussen wel. Toch niet helemaal, zeggen wij, want hoewel Stoneking zelf een National Resophonic gitaar en een tenor banjo bespeelt, laat hij zich (origineel!) voornamelijk begeleiden door blazers (tuba, trombone en cornet). Er komen ook nog drums en af en toe een staande bas aan te pas and that's it. Er zit wat ruis op, waarmee we bedoelen dat het klinkt alsof het echt in de jaren 20 en 30 is opgenomen, rechtstreeks op wax. Zijn shows, een mengeling van vaudeville en exotica, zijn spraakmakend. In zoverre zelfs dat hij in zijn thuisland nu doorgaans speelt voor uitverkochte zalen. En die zitten al lang niet meer vol met enkel (vroege) blues- of jazzfanaten, maar ook met gewone Pieren en Pollen, die het fenomeen in levende lijve willen zien (en zo kennis maken met muziek die ze soms nooit eerder hoorden). Het beest bijt nog net niet, maar is wel uitermate grappig. Bekijk de YouTube-clip van Jungle Blues en u weet al één en ander. Seasick Steve kent hem ook en maakt reclame: "je moet CW Stoneking echt eens checken, deze jongen is verdwaald in de jaren 20 en 30. Ik maak geen grapje, hij is echt verdwaald ...".

(*) Op Wikipedia is een lang en goed gedocumenteerd artikel te vinden over hokum. Kort samengevat: hokum staat voor (muzikale) humor, vaak met seksueel getinte teksten. Het genre kent een lange traditie en is een pak ouder dan ragtime, jazz, blues of hillbilly. Hokum staat voor totaalspektakel, waarbij humoristische monologen en dialogen, dans en muziek mekaar afwisselen. Hokum past helemaal in de Minstreltraditie, die in New York ontstond in de jaren 1830. Er waren zowel blanke (zwartgeschilderde) als zwarte Minstrelshows, maar er ontstonden ook gemengde groepen. De goegemeente vond al dat hokumgedoe maar vulgair, de anderen lachten zich een kriek.