Toen hij vijf was hoorde de nu 29-jarige zanger/gitarist Ousmane Ag Mossa voor het eerst een liedje van Tinariwen. Hij was overdonderd. Nu, 24 jaar later, beaamt Mossa dat Tinariwen de weg bereidde, maar (voegt hij eraan toe) dat jonge groepen het pad verder moeten verkennen om de Touareg muziek levendig te houden. Met zijn eigen 7-koppige band Tamikrest is het precies dat wat ze doen. ‘Tamikrest’ betekent in het Tamasheq zoveel als ‘verbinding, knoop, samenwerking’. De toen nog erg jonge snaken richtten Tamikrest op in 2006, maar het echte sprookje begon pas op 12 januari 2008 op het ondertussen wereldberoemde Festival of the Desert in Essakane, een stadje op 65 km van Timboektoe, in het noorden van Mali. Ze hadden een uitnodiging van festivaldirecteur Manny Ansar op zak en het geld gevonden om het transport (900 km vanuit hun woonplaats Kidal) te bekostigen. Het was daar dat ze de heren Chris Eckman (The Walkabouts), Hugo Race (o.a. ex-Nick Cave & The Bad Seeds) en Chris Brokaw (o.a. ex-Codeine) leerden kennen. Dit veteranentrio, dat toevallig een tent verder logeerde, traden er op onder de naam Dirtmusic. Je gaat al eens op bezoek bij de buren, drinkt samen enkele koppen muntthee en als muzikanten ondereen, komen dan ook de instrumenten naar boven. Het klikte ‘à la minute’. In zoverre zelfs dat ze het jaar nadien werden uitgenodigd voor opnames van Dirtmusic’s 2e plaat BKO in de Bogolan studio, die Ali Farka Touré indertijd oprichtte. Kort daarna keerde Eckman terug naar Bamako voor de opnames van Adagh, Tamikrest’s eerste plaat, die hij producete. Die verscheen in 2010 bij het Duitse (in Americana gespecialiseerde) Glitterhouse-label (tevens home van Dirtmusic). In 2010 ondernamen Tamikrest en Dirtmusic een gezamelijke Europese tournee, waarbij ze zowel apart als samen optraden. Een jaar later was er een 2e Tamikrest-plaat Toumastin, opnieuw in een productie van Eckman en eveneens op Glitterhouse. Beide platen verschenen zowel op cd als lp. Enkel op cd is er ook nog Tamikrest Live 2011, die alleen bij concerten werd (wordt?) verkocht. Je moet het maar doen als jonge gasten, maar Glitterhouse richtte ondertussen ook een subdivisie Glitterbeat op, speciaal voor opnames uit Afrika ‘en omgeving’. Ondertussen gaat het het laatste jaar niet goed in het noorden van Mali, waar een ingewikkeld conflict aan de gang is met (op zijn minst) 3 strijdende partijen: de MNLA (vnl. Touaregs), Ansar Dine (strenge islamisten) en de Malinese overheid (die er nog weinig in de pap te brokkelen heeft). De leden van Tamikrest zingen (o.a.) hierover, maar namen de wapens nooit ter hand. “We zijn muzikanten, geen militairen”, zeggen ze hierover. Hun boodschap is vredevol: “de woestijn is onze thuis, onze taal verenigt ons, onze cultuur verbindt ons”. Wat hen anderzijds niet belet om scherp uit te halen, bv. over de armoedige omstandigheden waarin hun volk moet leven. Hun woestijnblues is doorspekt met invloeden uit rock en reggae, muziek waarmee ze ook opgroeiden. Er is geen twijfelen aan: hun geluid past helemaal in deze geglobaliseerde tijd.
SHORTCUT Tijd voor de tweede generatie Touaregrockers. Tamikrest beschouwt zichzelf als ‘spirituele kinderen van Tinariwen’. Ze gaan verder op het ingeslagen pad. Maar ze leven ook nu, in de 21e eeuw, en dat hoor je er alleszins aan.
