Hij is net 60 geworden, maar wellicht nog altijd niet echt volwassen. Zijn professionele muziekcarrière begon pas laat op zijn vijftigste, daarvoor had hij een verhuisfirma en was muziekmaken iets voor na de werkuren. Maar in ’98 bracht hij eindelijk een eerste solo-cd Wrong Side Of Memphis uit, die onmiddellijk ophef maakte. De muziek sloot min of meer aan bij de country(blues), de grimmige teksten staken vol zwarte en absurde humor. Dowd had zijn draai gevonden en sindsdien is de stroom aan nieuwe songs nimmer gestopt. Ondertussen zijn er 10 cd’s, waarvan 2 live, en komt Dowd nu zijn 11e A Drunkard’s Masterpiece presenteren. Tussendoor maakte hij nog wat uitstapjes op platen van o.a. Jim White en Jackie Leven. Vorig jaar tourde hij in Nederland met het 20-koppige Beukorkest (met o.a. Stuurbaard Bakkebaard en ‘onze’ Bart Maris) en won hij een Independent Music Award voor zijn vorige cd Cruel Words. Dowd is niet de beste gitarist ter wereld, noch de beste zanger, maar hoe ongepolijst ook, zijn muziek kruipt onder je vel. Het stond in de sterren geschreven dat hij ooit op bij ons zou passeren. Welnu, het is zover.