Daarna volgt La Xula, een groep die momenteel vooral in Engeland furore maakt. Twee dagen na hun concert in het Heldenpark staan ze op het Dranouter Folkfestival, waarna hun naam en faam ook in België volop gemeengoed zou moeten zijn. Centrale figuur van La Xula is de Spaanse zangeres Monte Palafox. Nadat ze in haar thuisland ervaring opdeed als actrice, trok ze in ’94 naar Londen om er jazz te studeren. Het was daar dat ze met internationale vrienden La Xula oprichtte. Ze speelden overal waar ze maar konden en namen in Barcelona in 2002 een eerste cd op, in eigen beheer. Maar het is pas sinds hun tweede cd In X-ile, die vorig jaar uitkwam, dat vele ogen op hen zijn gericht. Het is een aparte plaat, waarop heel wat invloeden samenkomen. Flamenco wordt gemengd met Moorse klanken, wat op zich nog niet zo bijzonder is. En dan duikt opeens een tangomelodie op, die wordt afgewisseld met enige hiphoprhymes. Mestizo, denk je dan. En er zijn inderdaad gelijkenissen met groepen als Ojos de Brujo of die andere (recent gesplitte) Via Lactea-band Amparanoia. Beide ook met een zangeres als frontvrouw, maar La Xula is wat theatraler en hoewel natuurlijk een feestband, zit er ook een zwart randje aan. Hun teksten neigen soms zelfs naar gothic, zangeres Monte lijkt haar eigen demonen te moeten bezweren. Nadat ze vorig jaar door BBC Radio 3 werden uitgenodigd voor het Womad festival (het grootste wereldmuziekfestival in Engeland) begon hun grote sprong voorwaarts. We boekten La Xula net op tijd, ’t is te zeggen, nu we ze nog kunnen betalen.