Is het jazz of rock? Of geen van beide? Of alle twee? Feit is dat The Bad Plus een trio is met een klassieke jazzbezetting (piano, bass, drums), maar met een repertoire waarin ook mainstream popstandards opduiken (gaande van Abba over Blondie tot Neil Young). Maar ... die popliedjes krijgen dan weer een typische Bad +-aanpak waarin (zoals in de jazz) improvisatie belangrijk is. Feit is ook dat de drie steengoede muzikanten zijn, die in zeven jaar tijd de hele wereld rondreisden, erg veel optraden (170 concerten in 2006), furore maakten en ondertussen zeven cd’s uitbrachten, waarvan vier voor major Columbia. Om het nog iets ingewikkelder te maken kregen ze steevast prima kritieken in de rockpers, terwijl puristische jazzcritici er niet zo tuk op zijn. Het zal The Bad Plus worst wezen: ze doen hun eigenzinnige ding met heel veel spelplezier. Tot jolijt van de avontuurlijke muziekliefhebber, die The Bad Plus perfect weet in te schatten als één van de meest vooruitstrevende groepen van heden ten dage.