Sinds de jaren '60 is Philip Catherine één van de vooraanstaande figuren van de Europese jazzscène. Zijn samenwerking met jazzgrootheden zoals Chet Baker, Tom Harrell, NHOP, Stéphane Grappelli, Larry Coryell, Dexter Gordon, Charles Mingus, zijn unieke stijl en klankkleur alsook zijn ongebreidelde inzet voor de muziek zijn van een niet te miskennen invloed geweest op de ontwikkeling van de Europese jazz.
Hij is net 18 jaar oud wanneer hij met het Lou Bennett trio op tournee door Europa trekt. In 1971 wordt hij door Jean-Luc Ponty gevraagd om mee te spelen in diens kwintet. Dat jaar verschijnt ook de eerste plaat onder zijn naam ‘Stream’, gevolgd door de albums "September Man" en "Guitars" in 1974-75.
Jazzliefhebbers uit de hele wereld ontdekken een nieuwe ster aan het jazzfirmament: een jonge, virtuoze gitarist die ook een begenadigd componist blijkt te zijn. Thema’s als ‘Homecomings’ en ‘Nairam’ zijn ondertussen beroemd geworden.
Philip Catherine heeft meer dan 20 platen uitgebracht onder zijn naam en tevens talrijke opnames met artiesten van alle horizonten, van Chet Baker via Dexter Gordon tot de cultband Focus.
De plaat ‘Transparence’ uit ’86 werd een bestseller en is tegelijk ook één van Philip’s uitverkoren opnames. Daarop volgen begin jaren ’90 twee schitterende cd’s met trompettist Tom Harrell : Moods Vol.I en II.
In ’97 tekent Philip Catherine bij het jazzlabel Dreyfus Records. Zijn eerste cd voor dit platenlabel, “Philip Catherine- Live” is meteen ook het eerste live-album uit zijn discografie. De jazzkritiek is uiterst enthusiast. De Cd krijgt o.m. een 4 ½ ster-vermelding in “Down Beat” in de V.S. en is 'de plaat van het jaar' voor “Jazz Nu”.
“Guitar Groove” (1998) opgenomen in de States - met de ritmesectie Jim Beard, klavieren - Alphonso Johnson, bas en Rodney Holmes, drums - is een van de zeldzame Europese jazz-cd's die een Top 20-plaats verovert in de Gavin Jazz Chart/USA.
“Blue Prince” verschijnt in november 2000 - met trompettist Bert Joris en met ritme sektie Hein Van de Geyn en Hans Van Oosterhout. De CD ontvangt schitterende kritiek (o.m. “CHOC de l’Année” in JazzMan).
Zijn album ‘Summer Night’ (Dreyfus, 2002) - met Philippe Aerts (contrabas), Joost Van Schaik (drums) en Bert Joris (trompet en flugelhorn) - wordt door de internationale pers onthaald als een van de beste cd’s van het jaar en stond in de VS in de Jazz Charts.
“Meeting Colours” (Dreyfus, 2005) kreeg schitterende kritiek in de internationale pers. Het repertoire bestaat uit composities van Philip gearrangeerd door de bekende Belgische trompettist Bert Joris en opgenomen met het Brussels Jazz Orchestra (BJO), dat door artiesten als Kenny Werner en Maria Schneider wordt beschouwd als een van ’s werelds beste big bands, en ook de eerste Europese big band is die genomineerd werd in de Down Beat Critics Poll.
Philip Catherine werkte tevens mee aan de CD “Passage” van de groep Soledad, gewijdt aan de muziek van Frédéric Devreese, die grote bijval kreeg in de pers.
De Cd “Guitars Two”, het eerste solo-album van zijn carrière, kwam begin 2008 uit op Dreyfus Jazz. De gitarist speelt naast eigen composities ook nummers van de Braziliaanse gitarist Guinga, Stéphane Grappelli en Nicolas Fiszman, op twee of soms meer gitaren, als een soort conversatie met zichzelf. De plaat kreeg overal ter wereld lovende pers (o.a. de ‘Choc’ van Jazzman, top-cd in JazzMozaïek).
In 2010 verscheen het album ‘Live at Cap Breton’ (Dreyfus), opgenomen tijdens een magisch concert met een all-star line up: de Italiaanse pianist Enrico Pieranunzi, bassist Hein Van de Geyn en drummer Joe LaBarbera.
De CD “Philip Catherine plays Cole Porter” (mei 2011), opgenomen in kwartet met Karel Boehlee (p), Martijn Vink (dr) en Philippe Aerts (b)., ontving vele lovende kritieken en onder andere de CHOC van JazzMagazine.
In November 2012 vierde Philip Catherine zijn 70e verjaardag met een subliem concert in het Paleis voor Schone Kunsten van Brussel, een memorabele avond met staande ovatie onthaald door de volle zaal.
Teglijkertijd verscheen de CD ‘Coté Jardin’ (Challenge Records), opgenomen met zijn nieuwe kwartet met de italiaanse pianist Nicola Andrioli, Philippe Aerts op contrabas en de jonge geniale drummer Antoine Pierre, plus op enkele nummers de bijdrage van toetsenist Philippe Decock en, een première, dochter Isabelle Catherine zang.
in Januari 2014 verscheen het album ‘New Folks’’ bij ACT Music, in duo met bassist Martin Wind, voor de serie ‘Duo Art’. De cd werd zeer goed onthaald in de pers en het duo maakte een aantal Europese tournees en ook een tour in de VS.
Philip Catherine werkte in 2014 aan een uitdagend project : een selectie van zijn composities in arrangement met strijkers. Gezien voor hem de swing in jazz essentieel is, werkte hij nauw samen met de verschillende arrangeurs om dit met een klassiek orkest zo goed mogelijk te vertolken.
De première vond plaats in Flagey te Brussel in Januari 2015. Samen met zijn kwintet en het Orchestre Royal de Chambre de Wallonie (ORCW) onder leiding van dirigent Frank Braley (tevens erkend pianist die o.a. prijsdrager was van de Koningin Elisabethwedstrijd), bracht Philip een memorabel concert en kreeg staande ovaties van een utiverkochte zaal.
Het concert was opgenomen door VRT-Canvas voor een TV-uitzending, en de audio opnames bleken bij nadere beluistering zo goed dat een selectie ervan op een live-CD werd uitgebracht op ACT-Music in September 2015:
“The String Project – live in Brussels.”
Het album werd zeer lovend onthaald. Raphael Garzinsky schreef in 'JazzPress' : "This is one of the best jazz recordings with strings of all time. In 20 years the album will become the Canon of Jazz".
Philip Catherine ontving tevens de prestigieuze ECHO JAZZ AWARD 2016 in de categorie 'Best International Guitarist' n.a.v.dit album.
In de herfst 2017 vierde Philip Catherine zijn 75e verjaardag met een memorabel concert voor een uitverkochte zaal in Flagey/Brussel, in bijzondere line-up waaronder twee pianisten en twee drummers.
Hij werd vervolgens met dit repertoire uitgenodigd op verschillende festivals zoals het North Sea Jazz festival 2018 en het festival 'Jazz Sous les Pommiers 2019' in Coutances.
WARNER Music bracht in November 0217 een speciale 5-CD Box uit : "Philip Catherine – Selected Works 1974-1982" : de langverwachtte re-release van zijn vinyl platen 'September Man' en 'Guitars' en van de albums 'Babel' en 'End of August', plus onuitgebrachte solo opnames uit 1979 & 1982 door Radio Bremen.
Ook zijn allereerste album "Stream" werd heruitgebracht op het Japanse label Disk Union.
Tijdens 2018 was Philip Catherine te gast op een aantal belangrijke zomerfestivals, onder meer op het North Sea Jazz in sextet met 2 piano' en op Middelheim Jazz met een 'Reunion Band' rond het repertoire van 'September Man', en Dinant Jazz een onvergetelijk concert met zijn Quartet & Joshua Redman.
Tevens trad hij op in Argentinië (met Dino Saluzzi), Duitsland, Frankrijk, Nederland, Oostenrijk, Portugal, Senegal, Spanje, Zwitserland..
In Februari 2019 verscheen de CD "La Belle Vie" met het trio Bex-Catherine-Romano (Sunset Records).
En in Mei 2019 het album "Manoir de mes Rêves" (ENJA Records), in trio met Paulo Morello (gitaar) & Sven Faller (contrabas) dat veel bijval ontving in de internationale pers. Het repertoire bestaat uit muziek van de bruisende Parijse scène in de jaren '50 en '60, met naast een aantal composities van Django Reinhardt, nummers als "Les Amoureux des Banc Publics" van Brassens of "Jardin d'Hiver" van Eddy Louiss, en tevens recentere als "Les Uns contre les Autres en "Enfant des Etoiles" van Maurane.
In October 2020 verschijnt een live album "75-Live@Flagey", opname van zijn 75e verjaardagsconcert.
Philip Catherine’s soepel swingend gitaarspel en lyrische composities zijn uit duizenden herkenbaar. En ook al is Catherine een vingervlugge snarenvirtuoos, toch pakt hij nooit uit met gratuite technische demonstraties. Liever concentreert hij zich op de puurheid van de klank, intensiteit van improvisaties en uiterst hecht samenspel met zijn muzikanten.
In zijn carrière werd Philip Catherine gelauwerd met talrijke prijzen. Zo kreeg hij in 1990, samen met Stan Getz, de “Bird Prize” tijdens het Northsea Jazz Festival, en in 1998 mocht hij in Parijs een Django D’Or in ontvangst nemen voor “Beste Europese Jazzmuzikant". In 2001 werd hem de ZAMU ‘Lifetime Achievement Award’ uitgereikt. In November 2002 ontving hij de eretitel “Maestro Honoris Causa” van de Stichting Antwerps Conservatorium (vorige jaren toegewezen aan Jos van Immerseel, Sigiswald Kuijken, Toots Thielemans). In November 2011 werd hij bekroond met de Klara prijs voor zijn carrière. In Mei 2016 de "ECHO Jazz Award" als 'Best International Guitarist' met het album "The String Project".
