Toen Steven mondharmonica begon te spelen aan het eind van de eighties droomde hij al snel dat dit kleine instrumentje wel eens zijn paspoort tot de wereld zou kunnen worden. Sinds dat moment leeft hij die droom en maakte het “noeneke” een sexy instrument. Hij heeft zijn eigen herkenbare stijl en sound en houdt van improvisatie. Zijn muziek hip hopt tussen blues, free jazz en wereldmuziek.

Met zijn eerste groep EL Fish speelt Steven in de nineties in héél Europa met hun eigenwijze blues. In 2003 richt hij het hard blazende groove collectief The Rhythm Junks op en daarmee toeren ze naast Europa tot in Azië en Afrika. Steven heeft met El Fish enkele ZAMU-awards in de wacht gesleept en werd in 2004 uitgeroepen tot beste muzikant (ZAMU-awards zijn prijzen voor, maar vooral door Belgische zangers en muzikanten). Dat is een hele eer, net zoals dat alfabet aan samenwerkingen die hij tot nog toe deed: van Zap Mama tot Raymond van het Groenewoud, van Eugene Chadbourne tot het Brussels Philharmonic.

Steven is geen typische mondharmonicaspeler. Zijn geluid is heel uniek. Hij bezit een heel arsenaal mondharmonica’s (bass, diatonisch en chromatisch). Die kan hij via allerlei effecten laten vervormen, zodat je soms niet eens meer merkt dat het om een harmonica gaat. Solo gaat hij aan de slag met loops zoals een singer-songwriter.

Hohner bedankte hem met hem het gezicht te maken van de Hohner Rocket Progressive harmonica.

Foto Steven De bruyn © Charlie De Keersmaeker