Over pianist Gene Taylor kunnen we kort zijn, want die presenteerden we al uitgebreid in februari toen hij bij ons terecht kwam met Fried Bourbon (erg goed concert trouwens!). Taylor was pianist van The Blasters, Canned Heat en maakt, hoewel hij nu in Neerpelt woont en regelmatig op Vlaamse podia opduikt, al sinds ’93 deel uit van The Fabulous Thunderbirds. Na zijn concert met Fried Bourbon (onthouden die naam!) vertelde hij dat hij in mei enkele duoconcerten zou doen met zijn goede vriend James Harman, waarbij er nog een avond vrij was. Zoiets moet men ons natuurlijk geen twee keer zeggen en nog dezelfde avond was alles in kannen en kruiken. James Harman is ‘your full service bluesman since 1962’. En toen was hij amper 16! Maar hij was wel ‘a boy who sings like a man’. Twee jaar later nam hij zijn eerste singeltje op en startte hij een rondreis doorheen de States. Geen gemakkelijk bestaan, want in Chicago, New York, Miami of New Orleans zat men niet te wachten op nog een muzikant erbij.
Het was pas toen hij in ’70 naar California verhuisde, dat het tij keerde. Daar had men oren naar zijn blues, daar vond hij gelijkgestemde zielen als Rod Piazza of Bob Hite en Alan Wilson van Canned Heat. Eerst was hij frontman van The Icehouse Blues Band, goed voor 4 lp’s, maar vanaf ’77 werd het gewoon de James Harman Band, met aan de piano ... Gene Taylor (tot hij in ’81 bij The Blasters terechtkon). Zanger/harmonicaspeler Harman werkte hard en nam sinds ’83 nog eens 14 albums op.
Hij is nu 61 en kan terugkijken op een rijk palmares: 17 van zijn songs kwamen terecht in films of op televisie, hij ontving 14 W.C. Handy Blues Award nominaties, speelde in 18 landen met een gemiddelde van zo’n 250 concerten per jaar, stond op tal van grote festivals (in België in Peer en Ecaussinnes). Een podiumbeest, dat steeds trouw bleef hij aan zijn credo: strictly the blues.