Hoewel pas 33, is Chiwoniso Maraire (Zimbabwe) al heel lang muzikante. Het komt zo. Haar ouders verhuisden in de jaren 70 naar de USA, waar haar vader een diploma haalde in etnomusicologie aan de Universiteit van Washington in Seattle. Hij was zelf muzikant en een zeer ervaren mbiraspeler. Mbira? Nooit van gehoord? De mbira, een soort van duimpiano, is zowat het nationale instrument van Zimbabwe. Haar moeder zong en het was in deze muzikale omgeving dat Chiwoniso in '76 werd geboren. Al op haar vierde leerde ze zelf mbira spelen. Muziek zat in haar bloed, maar het was niet uitsluitend de Afrikaanse. In Amerika maakte ze ook kennis met soul, funk, rock en zelfs klassiek. Ze maakte haar eerste opnames op haar 9e, samen haar ouders, en toen ze 11 was, mocht ze mee optreden met het familie-orkest Mhuri yaMaraire. Op haar 14e verhuisde het gezin terug naar Zimbabwe, waar ze al gauw aansluiting vond bij de lokale muzikanten. Ze zong bij A Peace of Ebony, de eerste hiphop band in Zimbabwe. In '97 verscheen haar eerste solo-album Ancient Voices, een opmerkelijke plaat die een "Best New Artist" award opleverde van Radio France International. Ondertussen werd ze ook moeder van twee schattige dochters, waardoor ze haar muzikale carrière op een wat lager pitje moest zetten.
Toch verscheen in 2004 een tweede soloplaat Timeless, enkel in Zimbabwe. Maar wat moest gebeuren, gebeurde ook effectief toen vorig jaar haar derde cd Rebel Women uitkwam. Het prachtige resultaat leidde tot een internationale doorbraak en leverde mevrouw een eerste plaats op in de maandelijkse European World Music Charts in december 2008. Zeer ongebruikelijk herhaalde ze dat in januari 2009. Die hitlijst wordt samengesteld door radiolui uit 23 landen en uiteraard is de concurrentie groot. Straf! Sindsdien toert Chiwoniso met haar groep met groot succes de wereld rond. Kort na haar Eeklose optreden vertrekt ze trouwens naar Japan. De titel Rebel Women zegt veel. Ze durft de problemen in Zimbabwe benoemen en aanklagen, wat haar al in lastige situaties bracht. Maar ze weigert haar mond te houden. De toestand in het land is tegenwoordig dermate erg, dat Chiwoniso noodgedwongen terug naar Amerika trok. Maar ze houdt van haar land en heeft gezworen terug te keren. Echter zolang Mugabe er de plak zwaait, heeft het weinig zin. Die is hoogbejaard, dat kan niet blijven duren ...
Goed dat er in Vlaardingen (Zuid-Holland) een naar het schijnt met HIHP vergelijkbaar festival bestaat met de naam Zomerterras. Programmatorisch klopt het in elk geval want beide groepen van deze avond treden er dat weekend ook op. En zo kun je gezamelijk al eens groep uit het buitenland zelf overhalen, tenminste als het van niet al te ver is. Terrakota komt uit Lissabon en komt zeer energiek bewijzen dat er meer is dan fado in Portugal.
Reggae, hiphop, Senegalese mbalax, Congolese rumba, Sahara desertblues of coupé decalé (ambiancemuziek uit Ivoorkust), Terrakota draait er zijn zijn hand niet voor om en gooit het allemaal in de mix. Als het maar opzwepend en dansbaar is. Het begon allemaal in 1999, toen drie leden van de groep een paar maanden door West-Afrika trokken. Terug in Portugal zetten ze een 8-koppige groep op, met zangeres met Angolese roots Romi Anauel als frontvrouw. 10 jaar later zijn er drie cd's, waarvan Oba Train uit 2007 de laatste is en ook voor een internationale doorbraak zorgde. In 2006 stond Terrakota een eerste keer in België op het (nu bedreigde) Afro-Latino Festival in Bree. Vorig jaar kwamen ze terug naar het Esperanzah Festival in de mooie omgeving van de Abdij van Floreffe (Namen). Dit jaar zijn ze, naast op tal van andere buitenlandse festivals, te zien op Couleur Café in Brussel en een grote maand later chez nous. Terrakota wordt wel eens de Afrikaanse versie genoemd van Mano Negra. Dat danken ze aan hun grote vitaliteit op het podium. Een feestband bij uitstek.
