Terwijl Europalia ervoor zorgde dat hele hordes Chinese artiesten in het najaar van 2009 naar België kwamen, deed het Belgische trio Snaarmaarwaar net het omgekeerde: ze speelden in november een uitverkochte concertreeks in Nanjing tijdens het World & Jazz Festival aldaar. Hoe ze dit voor mekaar kregen weten we niet, we gaan ervan uit dat het puur op muzikale kracht was.Want van de jonge lichting Vlaamse folkgroepen is Snaarmaarwaar ongetwijfeld één van de spannendste en dé revelatie van het afgelopen jaar.

De line-up: gitaar (Jeroen Geerinck), mandoline (Peter-Jan Daems) en mandola (de regionale Maarten Decombel uit Maria-Aalter). Eens de jongelui (met erg sterke live reputatie!) vertrokken zijn is er geen houden meer aan en zwermen ze alle richtingen uit. Je hoort echo's van Portugese fado, Amerikaanse bluegrass, Ierse folk, Italiaanse tarantella enz., maar alles mooi in mekaar verweven. Vorig jaar verscheen hun titelloze debuut-cd, die erg lovende kritieken kreeg. Folkroddels noemt het een plaat waar elke rechtgeaarde muziekliefhebber kan van genieten. En dat is het nu net: Snaarmaarwaar is onmiskenbaar door de folk geïnspireerd, maar overstijgt die ook. De recensent van dienst heeft het nog over 'tijdloze muziek' en voegt er aan toe: "ik kan me best indenken dat ook het buitenland zal vallen voor deze brok eerlijke muziek". En zie: 't is al gebeurd, tot in China toe.