De Tintin-hype is gelukkig al een beetje over zijn hoogtepunt. Je kon de voorbije maanden niet op straat komen of je zag dat kereltje in zowat elk reclamepaneel. Trop is teveel. Waarom we zo beginnen? Omdat Syldavië een fictief land is, uitgevonden door Hergé, én omdat Bart Cornand, jazzjournalist bij Knack, in een artikel over Tijgers van Eufraat, hun muziek daar situeert. Cornand noemt hun eerste cd "dé verrassing van het voorjaar" (van 2011). Maar hij relativeert meteen en legt uit waarom het eigenlijk geen verrassing is. Bent u nog mee? Dat doet hij door Bruno De Groote, Assenedenaar van origine, op te hemelen als zijnde "de Monkste aller gitaristen". Vreemd. Natuurlijk verwijst hij hiermee naar Thelonius Monk, nota bene een notoir jazzpianist. Het wordt nog gekker. Hij beweert dat De Groote ondertussen in allerhande stijlen speelde "alleen: nadrukkelijke jazz kwam er niet uit. Tot nu. En ook weer niet". Zo stond het in de Knack van 4 mei 2011, op pagina 70. Wauwelt Cornand er zomaar wat op los, temeer daar Monk al in 1982 is overleden? Dat nu ook weer niet, want hij verduidelijkt zijn stelling door te schrijven dat De Groote gitaar speelt "met een schijnbaar achteloos losse pols en dito timing. Instantane herkenbaarheid, het is weinigen gegeven". We denken zo ongeveer te begrijpen wat hij bedoelt, alleen vonden we het woord 'instantane' niet in de dikke Van Dale. Soit. Tijgers van Eufraat is een kwartet, dat zijn oorsprong vond toen De Groote, die al herhaaldelijk op ons podium stond (met Mambo Chillum, Bruno de Bruxelles, Son Deluxe en RVHG) samen met contrabassist Ben Faes (Jokke Schreurs Trio, Orquesta Tanguedia) in 2008-2009 muziek componeerden voor In Die Dagen, een hedendaagse versie van het Passieverhaal, door muziektheater Compagnie Kaiet. Ze haalden er saxofonist Tom Callens (Lady Linn) en violist Stefan Wellens (JackoBond) bij. Aanvankelijk zochten ze hun heil in de klezmermuziek, maar avontuurlijk als ze zijn, slopen er snel allerhande invloeden binnen. Oostenrijks-Hongaarse csardassen, klassieke harmonieën, gipsy-swing, tango, Joodse muziek ... werden verweven tot een spannend geheel. (Cornand, hij weer, sleurt er zelfs Jimi Hendrix' Band of Gypsys bij, maar dat laten we voor zijn rekening). Tijgers van Eufraat kan dus vele kanten uit en ze doen dat ook, met ogenschijnlijk gemak, maar ook met heel veel elegantie en klasse. Eén probleem: ze treden zelden op, wat alles te maken heeft met de drukke kalenders van het viertal. Maar kijk, toen we hen in augustus belden, vonden ze toch nog een gaatje ... begin januari. Cornand (die hopelijk humor heeft) kan er wat van, maar die van Rataplan in Borghout (idem) smeerden het er nog dikker op. Tijgers van Eufraat presenteerden er hun cd in april van vorig jaar en de Rataplanners kondigen hen als volgt aan: "feestmuziek van een intiem Oosters kamerorkest, Argentijnse Mahler, religieuze musette, meezingbare Zorn, het carnaval van Istanbul, Piazolla met de Hare Krishna blues en de Verschrikkelijke Tijger". Maar allee, zal 't gaan, ja?

SHORTCUT Ze vonden een gaatje in hun drukke kalenders en we vullen het graag in. Bruno, Ben, Tom en Stefan vormen samen Tijgers van Eufraat. Ze bijten niet, maar zwermen muzikaal heel wat richtingen uit. Belgische topklasse, al weet nog niet iedereen dat.