Mathijs Bertel is afkomstig uit Kortrijk, woont tegenwoordig in Gent en timmert al tien jaar aan de weg met zijn groep/project (schrappen wat niet past) Ansatz Der Maschine. Mathijs zelf  componeert, speelt (alt-)viool en mandoline en is zeer bedreven met samples, synths en clicks & cuts. Recent verscheen Heat, de derde Ansatz-cd, een album waarover ‘iedereen’ het eens is dat het opnieuw een grote stap vooruit is. Waar de vorige platen nog voornamelijk instrumentaal waren en vooral geraffineerde en zinnenprikkelende soundscapes bevatten, is nu resoluut gekozen voor echte songs. Waarbij de vocalen verzorgd worden door gastzangers Vinz, David Bovée (Think Of One, S.W.A.N.S) en Anton Walgrave. Plus de ondertussen vaste chanteuse Renée (Sijs). Een in de gaten te houden jonge dame, wiens eerste cd Extending Playground eerstdaags verschijnt (of ondertussen al verschenen is) bij Zeal Records (Isbells, Marble Sounds e.a.). Op de plaat zelf spelen niet minder dan 18 muzikanten mee, live doen ze het met zijn achten. Opmerkelijk aan Heat is dat de cd zeer organisch klinkt. Heat staat niet voor niets voor warmte (vuur, passie ...). Een pure popplaat is het alleszins niet, daarvoor klinken er te vaak klassieke invloeden door. Bertel verbergt niet dat hij ook van klassieke muziek houdt. Hij amuseert zich door op zijn viool Bach te spelen (“Ik kan het niet zo goed, maar doe het toch graag” zei hij in een interview met Knack Focus) en enkele jaren geleden bewerkte Ansatz Der Maschine speciaal voor het Klarafestival werk van Gustav Mahler. Wat vooral opvalt is dat Heat zeer gevarieerd is, waarbij een nummer kan starten als een elektrotrack en eindigen als kamermuziek. Of waarbij ze in één enkele song flarden blues, ambient en keltische folk combineren. Let wel, zoiets kan serieus verkeerd uitpakken en het kan al gauw geforceerd of pretentieus klinken. Gelukkig is dat allerminst het geval op Heat. Je hoort het hart kloppen en het lijkt er wel op dat Bertel zijn muziek bewust ‘klein’ houdt. Maar ook niet altijd, de muziek klinkt nu eens dromerig en mijmerend, dan weer jachtiger en triomfantelijk. Het is muziek die perfect als filmmuziek zou kunnen dienen (live brengen ze visuals mee). De Morgen plaatst Ansatz Der Maschine naast Múm en The Notwist. Zelf zegt Bertel liever te luisteren naar Sixteen Horsepower, Bright Eyes of flamenco (“Muziek die verder af staat van wat ik zelf doe, dan loop ik geen risico iemand onbewust te kopiëren”). Heat is geen einde, maar een volgende stap. Naar waar? Dat zullen we nog wel te weten komen, al laat Bertel zich niet opjagen.

SHORTCUT “Goochelen of breien met klanken is in vergelijking veel simpeler, voor mij toch”, aldus Mathijs Bertel. Maar nu ging hij de uitdaging aan om als een ambachtsman ‘echte’ songs te schrijven, die niemand onverschillig laten. Door een ‘veilige niche’ te verlaten, krijgt Ansatz Der Maschine internationaal potentieel. Als het de IJslanders lukt, waarom dan niet deze Belgen?