Bram Vanparijs (26) en Gertjan Van Hellemont (25) zijn twee jonge vrienden. Nou én? Is dat nieuws? Wel als we erbij vertellen dat Bram ook door het leven gaat als The Bony King of Nowhere, dat Douglas Firs de nom de plume van Gertjan is én dat beiden recent nieuwe platen uitbrachten die her en der met (grote) lof werden bewierrookt. Voor Bram is het al zijn derde, Gertjan debuteert. Gertjan speelt al twee jaar gitaar in Bram’s vaste groep, maar Bram had even geen vrienden nodig toen hij helemaal in zijn eentje in een afgelegen Ardens huis zijn laatste worp ging opnemen. Gertjan haalde er wel assistentie bij (o.a. zijn broer Sem, op piano, én Bram als achtergrondzanger), al schreef hij (op één nummer na) alle muziek en teksten zelf. De platen waren opgenomen en goed bevonden, dan is het zaak om ook de rest goed af te handelen. Beiden vonden een platenfirma (Bram PIAS, Gertjan Universal), een managementbureau (Bram Rockoco, Gertjan Gentlemanagement) en een boekingskantoor (Bram Busker, Gertjan Quietconcerts). En dan volgt de promotie. Bram mocht (tegen zijn principes) gaan opdraven in De wereld draait door (VARA/Nederland 3), waar hij zich aan de één minuut-regel moest houden. Gertjan reed mee naar Amsterdam, gewoon voor een tweede gitaarlijntje. Er volgde een gezamelijk uitgebreid interview in Focus Knack, waarbij ze op flegmatieke wijze hun bewondering voor mekaar in de verf zetten. En dan zijn er natuurlijk ook nog de concerten: heel veel voor Bram (en Gertjan in zijn kielzog), nog iets minder voor Gertjan en zijn 4-koppige band (maar in totaal dus meer). Drukke tijden dus voor deze jongelui. En nu nog enkel over Gertjan en zijn muziek. De edelachtbare Marc Didden noemt hem het kind van Gram Parsons en Lowell George (Little Feat), er hypothetisch van uitgaande dat ook twee mannen samen een kind kunnen krijgen. Zijn vroegere werkgever Humo verwijst naar sequoia’s als Neil Young, James Taylor en Bob Dylan. En Focus Knack voegt er nog ‘hier en daar een countrybluesallochtoon’ en Ryan Adams aan toe. Valt het op dat dit allemaal wel erg grote Amerikaanse mijnheren zijn? Juist, je kunt je voorbeelden beter goed kiezen. Om er dan ook weer wat afstand van te nemen om te komen tot een eigen geluid. Dat is de kunst waar Douglas Firs glashelder in slaagt. 

SHORTCUT Soms fragiel, soms lekker rockend, altijd melodisch: here’s Douglas Firs, uit een muzikale familie uit Meise en met een debuutplaat om u tegen te zeggen.