KEVIN ISAACS & TALLAWAH (JM/NL)
Zoals zijn familienaam al laat vermoeden is Kevin Isaacs een zoon van superster Gregory Isaacs, één van de grootste stemmen uit de reggae. Gregory, ook bekend als the Cool Ruler, overleed op amper 59-jarige leeftijd in 2010, en Kevin (één van zijn 11 kinderen) beschouwt het als zijn taak de nagedachtenis aan zijn vader levend te houden. En het valt op dat de appel niet ver van de boom valt, want Kevin beschikt over een al even zoetgevooisd stemgeluid als zijn pa. Dat bleek al op op de cd Father & Son (2000), een album waaraan beiden samenwerkten. Uiteraard heeft Kevin nog niet de huizenhoge status die zijn vader verwierf, maar hij volgt zijn vader’s raad: “keep on doing it, don’t give up”. Ondertussen is hij 33 en is hij al 20 jaar actief in de muziekwereld (hij schreef zijn eerste song op zijn dertiende). Hij toerde en zong met zijn vader over de hele wereld, maar liet ook zien dat hij zijn mannetje kon staan als onafhankelijk producer met een eigen label. Kevin is een veelzijdig artiest. Hij schreef en nam talrijke nummers op, waarmee hij veel erkenning scoorde in Jamaica, Amerika en Europa. In 2012 toert Kevin door Europa, begeleid door Tallawah, een gevestigde en ervaren band die al jaren meedraait in het Europese circuit. Kevin ontdekte Tallawah kort na Gregory’s overlijden, toen hij op YouTube een herdenkingsconcert van hen zag. Yes, dacht hij, dit is een groep die de verschillende stijlen van Gregory’s beste begeleidingsbands (The Roots Radics, Sly & Robbie, Mafia & Fluxy, Steely & Clevie ...) kon reproduceren en mixen. In samenwerking met Tallawah’s producer Patrick Ramdat vonden vorig jaar in juni een aantal succesvolle shows plaats in Nederland. Dit leidde tot het gezamelijk opnemen van Evolution, een album dat in oktober 2011 verscheen. Evolution is ook de titel van deze summertour, waarin zowel de mooiste songs van Gregory als onuitgegeven nummers en Kevin’s eigen werk zal te horen zijn. De tournee leidt naar kleinere en grotere festivals. Zo vertrekt de bende de dag na dit concert naar Engeland voor een optreden op het gigantische One Love Festival (the UK’s N°1 reggae/dub camping festival). Gregory Isaacs gaf zijn genen en talent door. Zijn geest leeft verder.

INTERNATIONALS (BE)
Het is ver gekomen dat een Belgische groep mag optreden na een buitenlandse. Een geval van misplaatst chauvinisme? Toch niet. Isaacs & Tallawah namen tot nu toe slechts één cd samen op, Internationals ondertussen al vier. En ook, Internationals zijn net iets meer een party band, vandaar. Trouwens, toen Internationals onlangs in het voorprogramma speelden van de onvolprezen Amerikaanse groep The Slackers, schreef reggae.be over deze mooie avond dat de volgorde toch net omgekeerd had moeten zijn. Kijk, Wallonië heeft de prima The Moon Invaders, die u twee jaar geleden kon meemaken tijdens HIHIP en die er – wat ons betreft – volop scoorden. En Vlaanderen heeft zijn eigen tegenhanger, deze Internationals, waar we al even gek op zijn. Er zijn nogal wat gelijkenissen tussen deze beide bands. De belangrijkste is dat ze alle twee teruggrijpen naar het rocksteadygeluid van eind jaren zestig/begin jaren zeventig én dat ze niet vies zijn van een fikse scheut soul in hun geluid. Internationals zijn actief sinds 1998. Ze startten als een instrumentale skaband met The Skatalites als grote voorbeeld, maar hun geluid evolueerde over de jaren heen naar wat tragere, maar des te effectievere ritmes. Huppeldepup zijn ze nooit geweest, die val hebben ze altijd vermeden, maar ze klinken tegenwoordig meer groovy dan ooit ervoor. Op hun laatste, dit jaar verschenen cd Mousetrap (die er kwam na drie sabbatjaren) duiken twee nieuwe namen op als volwaardige groepsleden: gitarist/producer Marc ‘Tee’ Thijs (met een bluesverleden in groepen als The Slime Hunters, Electric Kings, Tee en diverse Amerikaanse bands) en zangeres Lize Accoe (ex-Delavega en afkomstig uit de buurt). Mousetrap is een erg feestelijke plaat en, de nieuwkomers doen wat van hen gevraagd wordt: de boel optillen. Nooit voordien was het geluid van Internationals zo rijk. Je hoort reggae, maar die is doorspekt met scheuten ethio-jazz, calypso, ska, son en vooral vintage soul. Internationals jagen ons op kosten, want we moeten een buffetpiano inhuren voor vingervlugge pianist Thomas De Prins. Graag gedaan, want een vleugel hoeft niet en Thomas (met zijn onafscheidelijk hoedje) bezig zien is een plezier voor het oog. Wacht eens, ‘pianist met apart hoedje’? Inderdaad, u kunt Internationals kennen van de beeldbuis, want onlangs mocht deze bende een week lang De Laatste Show muzikaal opluisteren. Uiteraard viel dat heel goed mee, want wat Internationals doen, doen ze altijd goed. Internationals op HIHP. Eindelijk! En we begrijpen zelf niet waarom dat zo lang heeft geduurd.