Dit hebben we nog nooit meegemaakt: een groep met twee riders. De ene is de uitgebreide, de andere een minimale, waarop letterlijk staat: "please do not go beyond your budget for the show". Als dat geen sympathieke gasten zijn! We beloven hen dat we ons best zullen doen. The Travelling Band dus, uit Manchester, de 5e grootste stad van Engeland. Beroemd omwille van zijn voetbalploegen (Vincent Kompany werd vorig jaar een vaste waarde bij Manchester City FC), maar ook als muziekstad (The Hollies, 10 CC, Joy Division, The Smiths, Oasis, Elbow enz.). U mag The Travelling Band nu toevoegen aan dit lijstje, hoewel ze muzikaal nogal afwijken van de genoemde namen. In Engeland is er al behoorlijk wat buzz rond dit vijftal, dat nu voor het eerst anderhalve week naar het Europese vasteland komt. The Travelling Band heeft 2 cd's uit. De eerste Under The Pavement werd al opgenomen in 2006, maar verscheen pas in 2008. De commentaren waren goed tot uitstekend. Heel wat deuren gingen open en de groep won enorm aan naambekendheid toen ze de winnaars werden van de 'new talent'-competitie van het gigantische Glastonbury Festival (dat à propos volgend jaar niet plaatsvindt). De groep begon zijn naam waar te maken en reisde heel Engeland door, van optreden naar optreden, en dat in alle mogelijke omstandigheden. Een betere leerschool bestaat niet en dat is hoorbaar op hun tweede plaat Screaming Is Something, die pas eind mei 2011 werd uitgebracht. En deze keer zijn de commentaren unaniem: "they've simply become better". En nu gaan we eens een hachelijke poging ondernemen om hun muziek te omschrijven. Ogenblikkelijk valt op dat deze twintigers uitstekend zingen, waarbij hun stemmen mekaar mooi aanvullen en naadloos in mekaar overvloeien. Er zijn overduidelijk invloeden uit folk, country en (licht psychedelische) pop en sommigen noemen het 'Mancunian Americana' (hoewel de groep dat maar een rare omschrijving vindt). Gram Parsons' muziek werd indertijd 'cosmic country' genoemd. Voeg daar het woordje pop aan toe en je komt in een buurt waar ook Crosby, Stills en Nash (al dan niet met Young) in hun hoogdagen of meer recent Fleet Foxes vertoeven. In deze (neo-hippie?) coté moet je hen dus gaan zoeken. Het klinkt sprankelend, optimistisch en lijkt eerder afkomstig van het platteland, dan uit een grootstad. Komen we daar mee weg, hebt u enig idee? Rest ons nog te vertellen dat de Gentse Everyman u eerst een half uurtje mogen opwarmen. Dit kwartet rond singer-songwriter Vincent Neyt en pianiste Eva Hautekiet (inderdaad, dochter van) klinkt wat melancholischer. Nog pril, maar er kan nog veel gebeuren.
SHORTCUT Deze winnaars van de 'new talent'-competitie van Glastonbury '08 balanceren tussen CSN(&Y) en Fleet Foxes. Sprankelend, optimistisch én wondermooi.
